ความเป็นไปได้ทั้งหมด

"นั่นเรื่องอะไรกันครับ" อเล็กซ์เดินเข้ามาด้านหลังอัลฟ่าของเขา ทั้งคู่จ้องมองตามเด็กสาวร่างบางขณะที่เธอขับรถออกไป

"วันนี้เธอเป็นไงบ้าง" โคลถาม พลางละสายตาจากประตูหน้า

"แย่เหมือนเดิมครับ อาจจะดีขึ้นสักกระผีกเมื่อเทียบกับทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมา" อเล็กซ์หัวเราะ ใช้ผ้าขนหนูซับหน้าผาก

"ปกติเธอมาตอนเย็นตลอดเหรอ"

"อืมม ไม่เสมอไปครับ แต่ผมคิดว่าคลาสเรียนของเธอน่าจะใกล้เริ่มแล้ว ต่อไปนี้คงจะเป็นตอนเย็น... แรงน้อยอย่างกับเด็กเล็ก แต่เธอก็อึดน่าดู ผมนึกว่าเธอจะถอดใจไปแล้วซะอีก วันนี้ผมอาจจะ...หรือไม่ก็...จัดตารางคาร์ดิโอที่หนักที่สุดที่ผมรู้ให้เธอไป แล้วก็ตลอดทั้งอาทิตย์ ผมก็เล่นงานเธอซะอ่วมเลยครับ"

อเล็กซ์พ่นลมหัวเราะ "ร่างกายเธอคงปวดร้าวไปหมด แต่ทุกครั้งที่ผมคิดว่าเธอกำลังจะยอมแพ้ เธอก็สู้ต่อ ยังคงมาด้วยชุดสองชั้นกับท่าทางแย่ๆ ไม่ว่ายังไงก็ตาม เกือบจะล้มพับบนลู่วิ่งเพื่อพิสูจน์ให้เห็น ผมต้องบังคับหยุดเครื่องบ้าๆ นั่น เพื่อให้ทุกคนเลิกด่าผมว่าทำร้ายเด็กใหม่ก่อนที่เธอจะได้ ทำความรู้จัก เสียอีก" อเล็กซ์ทำท่าอัญประกาศในอากาศพร้อมกับกลอกตาไปยังสมาชิกฝูงคนอื่นๆ

โคลส่งเสียงฮึ่มฮั่มในลำคออย่างขัดใจลึกๆ และอเล็กซ์ก็เอียงคอสงสัย

"ต่อไปนี้ฉันจะฝึกเธอตอนเย็นเอง..." โคลพูด ตอบความสงสัยของเบต้า

"อะไรนะครับ" โคลไม่ชอบลูกค้ารายผู้หญิง อ้างว่ามันเสี่ยงเกินไปที่เส้นแบ่งเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานจะถูกล้ำเส้น และเขาก็ไม่น่าจะรับเด็กสาวอ่อนแอที่เพิ่งจบมัธยมปลายแน่ๆ ถ้าแค่คาร์ดิโอก็ทำเธอแทบตายแล้ว เธอคงไม่รอดการฝึกกลไกการต่อสู้ฉบับของเขาหรอก

"ไม่ต้องห่วงน่า บางทีฉันอาจจะคิดว่าความกลัวของเธอมันน่าขำดี... แล้วก็ อเล็กซ์ อย่าแตะต้องเธออีก" โคลพูดอย่างไม่ใส่ใจ แม้ว่าจะมีกลิ่นอายคำสั่งของอัลฟ่าลอยอยู่ในอากาศก็ตาม นั่นทำให้อเล็กซ์ยืนอ้าปากค้าง ราวกับแสงริบหรี่ของความเข้าใจกำลังก่อตัวขึ้น โคลไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอใช้น้ำเสียงหมาป่าออกไป

"ทำไมท่านถึงสนใจว่ากลิ่นใครติดตัวเธออยู่ล่ะครับ" อเล็กซ์ถามเสียงเบา เดินตามโคลให้ทัน อัลฟ่าของเขาไม่ตอบ และสำหรับอเล็กซ์ นั่นก็เป็นคำตอบที่เพียงพอแล้ว

"มันเป็นไปไม่ได้..." อเล็กซ์ลองอีกครั้ง "อัลฟ่าไม่มีคู่แท้เป็นมนุษย์นะครับ มัน... มันไม่มีเรื่องแบบนั้น โคล ไม่มีทาง อัลฟ่าต้องคู่กับอัลฟ่าเพื่อสืบทอดสายเลือด ทุกคนรู้เรื่องนั้นดี ท่าน ยิ่งรู้ดีเป็นพิเศษ ไม่มีทางที่ดวงจันทร์จะประทานมนุษย์ให้ท่านหรอกครับ"

"แกคิดว่าฉันไม่รู้รึไง" โคลตอบเสียงเย็นชา "ฉันไม่ต้องการให้เบต้ามาบอกหรอกนะว่าอัลฟ่าทำอะไรหรือไม่ทำอะไร อเล็กซ์" เขาหยุดที่ทางเข้าห้องทำงาน เหลือบมองไปรอบๆ โรงยิมเพื่อดูว่ามีสมาชิกฝูงคนอื่นกำลังฟังอยู่หรือไม่ ก่อนจะผลุบเข้าไปข้างใน "ยังไงฉันก็ไม่ได้วางแผนจะอ้างสิทธิ์ในตัวเธออยู่แล้ว แกนึกหน้าเอริก้าออกไหมล่ะ ถ้าตอนนี้เธอยังกวนประสาทฉันขนาดนี้ ลองนึกดูสิว่าหลังจากนั้นเธอจะเป็นยังไง หมาป่าในตัวฉันมันแค่ทำให้ฉันคิดอะไรไม่ออกตอนนี้"

"แล้วทำไมท่านถึงอยากจะฝึกเธอล่ะครับ" อเล็กซ์กอดอก ปิดประตูตามหลัง

ห้องทำงานไม่ได้เล็ก แต่ด้วยโต๊ะทำงานสองตัว โต๊ะควบคุมระบบรักษาความปลอดภัย และเก้าอี้ทั้งหมด ก็ทำให้ดูอึดอัดได้ โชคดีที่พวกเขาเพิ่งทำความสะอาดเสร็จหลังติดตั้งจอมอนิเตอร์กล้องวงจรปิดสองสามตัวบนโต๊ะด้านหลัง อันเดรสตามตื๊อพวกเขาเรื่องเงินทุนสำหรับติดตั้งส่วนที่เหลือมาหลายสัปดาห์แล้ว หนึ่งปีมันนานเกินไปที่จะปล่อยปละเรื่องความปลอดภัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีพลเรือนที่เป็นมนุษย์เข้าออกมากมายในทุกวันนี้ เงินบริจาคก้อนใหญ่ของลิต้าถูกนำไปใช้โดยตรงกับหน้าจอวาววับหกจอที่ฉายภาพหมุนเวียนจากบริเวณโดยรอบ อเล็กซ์เหลือบตามองกลับไปที่โคล เลิกคิ้วเพื่อกระตุ้นคำตอบสำหรับคำถามก่อนหน้าของเขา

“เพราะข้าหยุดตัวเองไม่ได้ สัญชาตญาณหมาป่ามันอยากอยู่ใกล้เธอ” โคลคำรามอย่างหัวเสีย เม้มปากอย่างไม่พอใจ “ข้าแค่อยากตามใจหมาป่าบ้าง อย่างน้อยนิดหน่อยก็ยังดี เพราะมันทำให้เสียสมาธิ แต่แค่ตอนเย็นเท่านั้นนะ ตอนที่เราออกไปวิ่งหลังจากนั้นได้ ข้าต้องการมันว่ะ”

“นี่เป็นความคิดที่แย่นะโคล อาจจะแย่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมาเลย...”

“เออ ข้ารู้” เขาพยักหน้าอย่างเหม่อลอย จมอยู่ในความคิดของตัวเอง

อเล็กซ์นั่งลงบนโต๊ะที่ใกล้ที่สุด “ถ้างั้นนายคงเข้าใจว่าทำไมฉันถึงกำลังจะทำแบบนี้... วีโต้”

โคลนั่งตัวตรงขึ้น กรงเล็บงอกออกมาจากเล็บของเขาในชั่วพริบตาด้วยความโกรธ “เราตกลงกันแล้วว่าจะใช้วีโต้ในสถานการณ์ฉุกเฉินเท่านั้น เมื่อไหร่ก็ตามที่นายคิดว่าการตัดสินใจของข้ามันพร่าเลือน อเล็กซ์” น้ำเสียงของโคลเข้มข้น เจือไปด้วยเสียงคำรามและความหงุดหงิดอย่างหนัก “นี่ไม่ใช่สถานการณ์ฉุกเฉิน”

อเล็กซ์ถอนหายใจ ลูบคางสากๆ ของตัวเอง ดวงตาของเขาวาบเป็นสีฟ้าสดใสยิ่งขึ้น “แต่ฉันคิดว่าใช่นะ อัลฟ่า อย่างแรกเลย นายสบถเป็นชุดผ่านพันธะตอนที่เห็นเธอ ไม่สนเลยว่าคนอื่นจะได้ยินหรือเปล่า ซึ่งมันหละหลวมมาก แต่ฉันก็มองข้ามไปเพราะคิดว่าแค่เรื่องที่เธอพูดถึงเจมส์มันทำให้นายหัวปั่น อย่างที่สอง พวกเราทุกคนเห็นนายเฝ้ามองเธอ นายทำตัวเด่นเป็นสง่าอย่างกับภูเขานั่นแหละ” อเล็กซ์ส่งสายตาตำหนิให้เขา “คนเดียวที่ไม่เห็นก็คือตัวผู้หญิงเอง ซึ่งนั่นก็น่าจะบอกอะไรเกี่ยวกับความฉลาดของเธอได้มากพอแล้ว แต่ช่างเถอะ ฉันเองก็ไม่ได้ฉลาดที่สุดในฝูงเหมือนกัน”

“ไม่มีเรื่องไหนที่ฟังดูเหมือนเหตุฉุกเฉินเลยสักนิด” โคลขู่ฟ่อ เริ่มหมดความอดทนกับการประเมินเมทของเขาจากเบต้า มันเป็นเรื่องของหลักการโว้ย

“ไม่ แต่รอยฟกช้ำที่เธอซ่อนไว้ใต้เสื้อผ้าน่ะสิปัญหา นายก็รู้ดีเท่าๆ กับฉัน นายเป็นคนพูดเองว่าเราจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของมนุษย์ เว้นแต่จะเป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน ซึ่งก็ดี แต่นั่นมันรวมถึงเธอด้วย นายเห็นรอยพวกนั้นชัดเจนเหมือนกับฉันตั้งแต่วันแรก แต่แทนนายจะส่งเธอไปให้เป็นปัญหาของคนอื่น นายกลับทำให้เธอเป็นปัญหาของเรา นายยอมให้เธอเข้ามา ฉันก็ปล่อยผ่านไป อีกครั้ง เพราะฉันแค่คิดว่านายกำลังช่วยเธอ และฉันก็นึกว่าบางทีเธออาจจะทิ้งไอ้เวรนั่นไปแล้วหรืออะไรทำนองนั้น”

โคลขบกรามแน่น มองไปทางอื่นขณะที่อเล็กซ์โน้มตัวเข้ามาใกล้ “แต่เธอไม่ยอมถอดเสื้อฮู้ดออกแม้กระทั่งตอนเหงื่อท่วมตัว เธอยอมเป็นลมหมดสติเสียดีกว่าที่จะถอดเสื้อผ้าพวกนั้นออก แล้วเราทั้งคู่ก็รู้ดีว่ามันหมายความว่ายังไง นายตัดสินใจเรื่องเกี่ยวกับเธอแบบยุ่งเหยิงทั้งที่นายยังไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ เพราะงั้นไม่มีทางที่หมาป่าของนายจะได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้เธอได้มากกว่านี้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอบอกนายว่าแฟนของเธอกำลังทุบตีเธอ? นายจะทำเป็นมองไม่เห็นเหรอโคล? แกล้งทำเป็นไม่สนใจความเป็นอยู่ของเมทตัวเองงั้นเหรอ? ไม่ นายจะไปกระทืบไอ้เวรนั่นแล้วช่วยเธอออกมา เหมือนนายเป็นพ่อพระมาโปรดหญิงสาวผู้หลงทาง”

อเล็กซ์เหลือบตามองออกไปนอกหน้าต่างไปยังแจ๊ซ ราวกับจะบอกว่า เหมือนมนุษย์คนนั้นไง “แล้วถ้านายทำแบบนั้น ถ้านายไปจัดการไอ้แฟนมนุษย์ตัวดีของเธอ นายจะเปิดโปงพวกเรา เพราะฉะนั้น ไม่ ฉันรักนาย นายคือน้องชายของฉัน ฉันเคารพนายและฉันจะติดตามนายไปทุกที่ แต่ไม่ โคล วีโต้”

โคลเม้มปากแน่น ดวงตาวาบผ่านสีต่างๆ ของหมาป่าในตัวเขา

“นายห้ามมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับเธอทั้งสิ้นจนกว่านายจะปฏิเสธเธอ ฉันจริงจังนะ”

“นายรู้ใช่ไหมว่านายจะวีโต้ฉันอีกไม่ได้จนกว่าจะถึงปีหน้า? นี่มันคุ้มกับสิทธิ์วีโต้ประจำปีของแกเลยรึไง?” โคลใช้มือลูบหน้า เสยผมกลับไปขณะที่กะพริบตาไล่ความรู้สึกของตัวเอง

“ใช่” อเล็กซ์พยักหน้า “เราทำงานหนักสร้างที่นี่ขึ้นมา จะให้เมทที่เป็นมนุษย์มาทำลายมันลงไม่ได้โคล โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้านายจะไม่รับเธอเป็นเมท อย่าทำให้เรื่องมันยากไปกว่าที่เป็นอยู่เลย”

โคลกัดกระพุ้งแก้มตัวเอง พลางครุ่นคิด “ก็ได้ เบต้า รับทราบการวีโต้”