บทที่ 90

ฉันถอนหายใจดังฟืด พลางอ่านข้อความแปดข้อความกับอีกสองสายที่ไม่ได้รับจากอเล็กซ์ในมือถือ ตอนที่เราซ้อมเชียร์รอบที่สองของวันเสร็จพอดี—ก่อนจะไปกินมื้อเที่ยงกัน

เขาก็รู้ว่าฉันอยู่ที่โรงเรียน ให้ตายสิ!

ฉันเริ่มพิมพ์ตอบกลับ แต่แล้วก็มีสายเรียกเข้าราวกับสั่งได้ดังขึ้น—ชื่อของอเล็กซ์ปรากฏตัวโต้งๆ อยู่บนหน้าจอ...