บทที่ 122

แคท

ฉันมองประตูที่เบลคกับอลิซเดินผ่านเข้าไป

ฉันอดไม่ได้ที่จะหลับตาลง ใจฉันแตกสลายโดยสิ้นเชิง

ฉันคิดถึงคู่แท้ของฉัน คิดถึงทอดด์

ฉันรู้สึกได้ถึงหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม

ฉันพยายามสงบสติอารมณ์ด้วยการควบคุมลมหายใจ

ฉันใช้หลังมือเช็ดน้ำตาแล้วหันไปมองพวกเด็กๆ

อาร์เชอร์มองฉันด้วยแววตาเศร้าสร้อย เขาเป็นเด็ก...