บทที่ 3
มุมมองของแคท
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอิซซี่อยู่ที่นี่ ฉันคิดถึงเธอมากตลอดสองปีที่ผ่านมา เธออยากออกเดินทางท่องเที่ยว ใครจะไปโทษเธอได้ล่ะ เธอผ่านอะไรมาเยอะแยะตลอดสิบปีนี้
ฉันรู้ว่ากลิ่นลาเวนเดอร์กับเซจในห้องของเธอจะทำให้เธอและพูน่าหลับสนิท ฉันอยากให้เธอได้พักผ่อน แต่ก็ต้องปลอดภัยด้วย
เขาอยู่ข้างนอกนั่น ซุ่มอยู่ในเงามืด เฝ้ามองตอนเธอกลับมาถึงบ้าน
ฉันเดินออกจากประตูแล้วล็อก ฉันรู้ว่าเขายังคงมองอยู่ เขาอยากเจอเธอ แต่เธอเกลียดเขามากที่ทิ้งเธอไปและที่ทำกับแม่ของเธอ ฉันเดินลงไปตามทาง подъезд และสังเกตเห็นเขายืนอยู่ทางขวามือ
“เธอเหมือนลูซี่ไม่มีผิด” เขาพูด
ฉันมองเขาและส่งสายตาเย็นชาให้ ถึงแม้เขาจะเป็นพ่อของอิซซี่ แต่สิ่งที่เขาทำมันเกินจะให้อภัย ฉันเองก็ไม่ชอบเขาเหมือนกันหลังจากเรื่องบ้าๆ ทั้งหมดที่เขาทำกับน้องสาวฉัน “คุณไม่ควรมาที่นี่ เธอไม่อยากเจอคุณ” ฉันพูด “ว่าแต่ เธอเจอไอ้ลูกชายคุณแล้วนะ แล้วเขาก็ขอมางานปาร์ตี้คืนนี้ด้วย แต่เธอปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง” ฉันตอกกลับเสียงเข้ม
“ฉันได้ยินมาแล้ว เธอนี่ได้ความแก่นแก้วของลูซี่มาเต็มๆ เลย” เขาพูด
“หยุดเอ่ยชื่อน้องสาวฉันนะ คุณไม่มีสิทธิ์พูดชื่อนั้น” ฉันแยกเขี้ยวใส่เขาแล้วเดินเลี่ยงไป
เขาดูเจ็บปวด “แคท ได้โปรด คุณก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ฉันไม่มีทางเลือกในเรื่องนั้นเลย”
ฉันหันขวับกลับไปเผชิญหน้าเขา ฉันคำราม เสือดำในตัวฉันอยากจะฉีกร่างเขาเป็นชิ้นๆ ถ้าเขาไม่หุบปาก “คุณนี่มันกล้าพูดนะ ฉันจะไม่แปลกใจเลยถ้าอิซซี่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นมากกว่าที่คุณคิด” ฉันพูด “แล้วก็ถอยไปด้วย เธอเกลียดคุณจริงๆ เกลียดเข้าไส้เลยล่ะ ส่วนไอ้ลูกชายคุณน่ะ เธอไม่รู้จักเขา หรือลูกสาวคนนั้นของคุณด้วย ดังนั้นถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะกันพวกเขาให้ห่างจากเธอไปก่อน”
เขามองลงมาที่ฉันด้วยสีหน้าว่างเปล่า “แคท ได้โปรด ฉันอยากรู้จักลูกสาวของฉัน” เขาพูด
“เกรแฮม” ฉันเอ่ยชื่อเขาด้วยน้ำเสียงรังเกียจราวกับชื่อของเขาเป็นยาพิษ “ถอยไป ฉันเตือนคุณแล้วนะ คุณ เมทของคุณ ลูกๆ ของคุณ แล้วก็ไอ้อัลฟ่าแก่ที่คุณเลือกแทนที่จะเลือกครอบครัวน่ะ เลิกยุ่งกับเธอซะ ไม่งั้นคุณอาจจะต้องประหลาดใจกับสิ่งที่เธอทำได้ เธอผ่านอะไรมามากกว่าที่พวกคุณรู้ซะอีก” ฉันพูดออกไป ก่อนจะรู้ตัวว่าพูดมากเกินไป
“คุณหมายความว่ายังไง? เธอผ่านอะไรมาบ้าง?” เขาถาม สีหน้าตกใจแต่ก็กลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว ฝันไปเถอะที่ฉันจะบอกเขา นี่ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะเล่าได้
ฉันหันหลังเดินต่อ คาเฟ่อยู่ไม่ไกลจากบ้านที่ฉันอยู่ แค่หัวมุมถนนเท่านั้น
“แคท บอกฉันมา ได้โปรด” เขาตะโกนแล้วเดินตามฉันมา ฉันเปิดประตูคาเฟ่ มันเป็นเวลาปิดร้านแล้ว คือเราปิดเร็วหน่อยเพราะทุกคนจะไปร่วมพิธีกัน
อลิซยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ยิ้มให้ตอนฉันเดินเข้ามา แต่รอยยิ้มนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเธอเห็นเกรแฮม เธอก็เกลียดเขาเหมือนกัน
“แคท” เขาพูด “คุณปิดบังเรื่องพวกนั้นจากฉันไม่ได้นะ เธอเป็นลูกสาวของฉัน”
ฉันทนไอ้สารเลวนี่มาพอแล้ว เขาไม่เคยสนใจอิซซี่เลยตลอดสิบปีที่ผ่านมา ที่ฉันกลับมาอยู่ที่นี่ก็เพราะจำเป็นต้องอยู่ เพื่ออลิซ
ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา
“ฟังให้ดีนะ ไอ้เวร คุณไม่เคยอยู่ในชีวิตเธอ ฉันไม่จำเป็นต้องบอกอะไรคุณทั้งนั้น คุณไม่เคยกลับมาหาเธอ แม้แต่ตอนที่ฉันส่งข้อความไปหาคุณ คุณไม่ใช่และจะไม่มีวันได้เป็นพ่อของเธอ” ฉันพูดเสียงลอดไรฟัน “ฉันต้องเลี้ยงดูเธอและอลิซมาตามลำพัง ไอ้โง่ โดยไม่ได้รับการช่วยเหลือจากคุณเลย คุณอยากรู้จักอิซซี่เหรอ ก็เข้ามาคุยกับเธอที่นี่สิ หรือไม่ก็รอจนกว่าเธออยากจะคุยกับคุณเอง ซึ่งฉันบอกได้เลยว่ามันจะไม่มีวันนั้น”
ฉันสัมผัสได้ถึงความละอายใจที่แผ่ออกมาจากตัวเขา แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรมากกว่านั้น เดล ลูกชายของเขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับอัลฟ่าคนใหม่ เบลค
ทั้งคู่มองมาที่เรา เดลคงตระหนักถึงความตึงเครียดและสถานการณ์ตรงหน้า “พ่อ พ่อมาทำอะไรที่นี่ครับ?” เขาถาม พลางมองสลับระหว่างฉันกับพ่อของเขา
พ่อของเขาตั้งสติได้และเม้มปากแน่น
“แคท นี่มันเรื่องอะไรกัน?” อัลฟ่าหนุ่มถาม
ฉันมองพวกเขาทั้งหมด ไอ้พวกหมาป่าโง่เง่า
“เธอก็กำลังไล่ไอ้เวรนี่ไปให้พ้นๆ แล้วบอกว่าไม่ต้องกลับมาอีก” อลิซพูดขณะเดินมายืนข้างฉัน
มีเสียงคำรามดังลั่น “อย่ามาแสดงความไม่เคารพต่อหน้าฉันนะ ยัยแมว ฉันจะฆ่าแก” เขาพูดเสียงลอดไรฟัน
อลิซคำรามตอบเบาๆ “ท่านอาจจะเป็นอัลฟ่า ฉันอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของฝูง แต่ท่านจะมาถามแม่ของฉันในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับท่านไม่ได้” เธอพูด
ฉันไม่อยากให้เธอเดือดร้อน แต่ฉันก็จ้องเบลคเขม็ง “ฉันกำลังขอให้เกรแฮมไป มันไม่ใช่เวลาที่ดีที่จะมาอยู่ที่นี่ โดยเฉพาะตอนนี้” ฉันพูด
เกรแฮมกับเดลยืนอยู่คนละข้างของเบลค แต่ฉันมีอีกอย่างจะพูด “นี่เค้กสำหรับงานพิธี ไปเดี๋ยวนี้” ฉันพูดเสียงลอดไรฟัน “แล้วก็อัลฟ่า ถ้าท่านพูดกับลูกสาวฉันแบบนั้นอีก ท่านจะได้เห็นว่าแมวทำอะไรได้บ้าง”
เขามองฉันอย่างตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ฉันไม่เคยปล่อยให้ความโกรธพลุ่งพล่านขนาดนี้มาก่อน และเขาก็รู้จักฉันดีก่อนที่เขาจะจากไปฝึกฝูงอื่นๆ
“แคท ผมกำลังจะได้เป็นอัลฟ่าคนใหม่เร็วๆ นี้นะ ได้โปรด” เขาพูด
ฉันมองไปที่เกรแฮมกับเดล “พวกแกสองคนห้ามเข้ามาที่นี่ตอนอิซซี่อยู่ ได้ยินไหม!” ฉันพูด แต่ก็อดไม่ได้ที่เสือดำในตัวฉันจะคำรามออกมาเสียงดัง “ฉันพูดจริงๆ นะ ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้นๆ ถ้าแกเข้ามาที่นี่แล้วก่อเรื่อง เธอไม่อยากรู้จักพวกแก”
“คุณห้ามฉันไม่ให้เจอลูกสาวไม่ได้หรอก” เกรแฮมพูด
แต่แล้วกระดิ่งที่ประตูคาเฟ่ก็ดังขึ้น ฉันรู้ว่าเป็นใคร กลิ่นของเธออบอวลไปทั่วร้าน
เกรแฮมตัวเกร็ง
ชิบหายแล้ว เธออารมณ์ไม่ดีแน่ๆ
