บทที่หนึ่ง

ฉันเดินเตร็ดเตร่ไปตามโถงทางเดินของบ้านเพราะไม่มีอะไรทำ ฉันถูกกักตัวอยู่ที่นี่และเบื่อสุดๆ แม้ว่าโซอี้จะมอบความสุขและความบันเทิงให้ฉัน ฉันก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าวันที่บ้านกับสเตฟานี่จะเป็นอย่างไร

ฉันเป็นห่วงสเตฟานี่ตลอดเวลา เราไม่เคยห่างกันนานขนาดนี้มาก่อน ครั้งสุดท้ายที่เราแยกกันคือตอนที่สเตฟาน...