207

ผมย่องผ่านโถงทางเดินสลัวๆ ของตึกที่ไม่สะดุดตา เสียงฝีเท้าของผมเบาจนแทบไม่ได้ยินบนพรมเก่าๆ แสงไฟเหนือหัวที่กะพริบวิบวับทอดเงาวูบวาบน่าขนลุกขณะที่ผมรีบเดินไปตามทางเดิน รู้สึกเหมือนทุกเงาคือใครบางคนที่รอจะกระโจนออกมาทำร้ายผม หัวใจผมเต้นรัวด้วยความหวาดระแวง มันเหมือนจะหลุดออกมาจากคอหอย ผมน่าจะทนหิวต่อไป...