210

แมตต์

ผมจำได้ว่าเอามือปิดปากขณะที่เราแอบย่องออกไปข้างนอกกลางดึกเพียงเพื่อจะนั่งใต้แสงจันทร์ มันไม่ใช่คืนเดือนเพ็ญ เรากระซิบกระซาบกันเบาๆ และมีแสงเล็กๆ วูบวาบ

ผมสะท้านเมื่อตระหนักว่าตัวเองใช้เวทมนตร์มาหลายปีแล้ว ลืมไปได้อย่างไรกันนะ

"แม่ว่าผมจะเป็นผู้เยียวยาได้ไหม" ผมถามขณะที่เรานั่งกินแซนด์วิชด้วยก...