คุณฟอร์บส์

แอนน์

เข้มงวด เรียกร้อง เผด็จการ โหดร้าย ไม่ปรานี หรือคำคุณศัพท์ใด ๆ ในพจนานุกรมที่เกี่ยวข้องกับความโหดร้าย สามารถใช้เพื่ออธิบายไบรซ์ ฟอร์บส์ เจ้านายที่โหดร้ายและหล่อเหลือเกินของฉัน ซึ่งเป้าหมายหลักในชีวิตของเขาคือทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนไร้ค่า

ความสัมพันธ์ระหว่างเรามักจะเป็นแบบนี้: เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของเวลาฉันเกลียดเขาและอยากจะบีบคอเขาให้ตายเพราะความเลวของเขา ส่วนอีกสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือ ฉันมักจะจินตนาการว่าเขาเปลือยกายอยู่บน ใต้ หรือข้างหลังฉัน

แต่โชคร้ายที่ทุกครั้งที่เขาเปิดปากพูด ความฝันของฉันก็พังทลายลง ดังนั้นในจินตนาการของฉัน เขามักจะถูกปิดปากไว้

ส่วนที่น่าสนใจของจินตนาการนี้คือเมื่อฉันกำลังจะบีบคอเขาเหมือนตอนนี้ ฉันก็จินตนาการถึงการเอาไวเบรเตอร์ขนาดใหญ่เสียบเข้าไปในก้นของเขา นั่นทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้น

และมันก็ได้ผลอีกครั้ง

"ฟังอยู่หรือเปล่า? ทำไมยิ้มแบบนั้น?" เขาพูดพร้อมกับขมวดคิ้วหนา ๆ สีบลอนด์ที่โค้งตามธรรมชาติ ซึ่งทำให้เขาดูโกรธและเซ็กซี่เกือบตลอดเวลา

มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ไบรซ์ ฟอร์บส์หงุดหงิดมากกว่าความกล้าของฉันในการเผชิญหน้าเขา: รอยยิ้มของฉัน ฉันยิ้มให้เห็นฟันมากขึ้น

"ขอโทษค่ะ คุณพูดว่าอะไรนะ?"

ฉันยังสามารถเพิ่มได้เมื่อมีคนขอให้เขาพูดซ้ำสิ่งที่เขาพูด

"ช่วยเตือนหน่อยว่าทำไมฉันยังไม่ไล่เธอออก?"

"ได้ค่ะ นายคงยังไม่ไล่ฉันออกเพราะฉันเป็นคนเดียวที่สามารถทนกับ... บุคลิกเฉพาะตัวของนายได้นานกว่าสัปดาห์หนึ่ง ต้องเตือนนายเกี่ยวกับเหตุการณ์กับพวกพนักงานชั่วคราวไหม?"

เขาดูเหมือนจะคิดถึงเหตุการณ์เมื่อหกเดือนที่แล้ว เมื่อฉันตัดสินใจไปพักร้อนที่สมควรได้รับ

หนึ่งเดือนที่ไม่มีฉัน และเขาเกือบจะเป็นบ้า ไล่ผู้ช่วยออกทุกครั้งที่หมุนเวียน ฉันสารภาพว่ามันเป็นเรื่องตลกเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดเมื่อกลับมา

น่าเสียดายสำหรับเราทั้งคู่ เราทำงานร่วมกันได้ดีมาก แม้ว่าเราจะไม่สามารถทนกันได้ แน่นอนว่าฉันเป็นคนที่มีเครดิตทั้งหมดสำหรับเรื่องนั้น เพราะเขาเป็นคนหยิ่งยโส

"บอกฉันว่า MBA ของเธอใกล้จะเสร็จแล้ว"

เขายืนอยู่หน้าตู้โต๊ะของฉัน สวมสูทสีน้ำเงินเข้ม มือข้างหนึ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกง

เคราของเขากำลังขึ้น ฉันบีบต้นขาโดยไม่ตั้งใจ จินตนาการว่ามันจะเป็นอย่างไรถ้าเคราของเขาถูกรูดกับขาของฉัน ความคิดนั้นทำให้ฉันอยากจะลุกขึ้น โน้มตัวไปที่โต๊ะ ดึงเนกไทสีเทาของเขา และในที่สุดก็ได้รู้ว่าริมฝีปากของเขามีรสชาติอย่างไรในขณะที่ฉันดึงผมที่จัดเรียงอย่างดีของเขา

เขายกคิ้วขึ้นแล้วกระแอมในลำคอ ทำให้ฉันกลับมาสู่ความจริง แน่นอนว่าเขาคาดหวังคำตอบ ฉันกระพริบตาสองสามครั้ง โอ้ แย่แล้ว ฉันต้องหยุดคิดแบบนี้

จินตนาการถึงคนโง่อย่างไบรซ์ ฟอร์บส์ไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะเขาเป็นเจ้านายของฉันและเป็นคนหยิ่งยโสเสียส่วนใหญ่ ถ้าเขารู้ว่าฉันคิดแบบนี้ ฉันคงต้องบอกลาศักดิ์ศรีของฉัน

"คุณรู้ว่ามันยังเหลืออีกไม่กี่เดือน คุณอยากจะมีสิทธิ์ไล่ฉันออกหรือ?"

ฉันสงสัยว่าเขาแค่รอให้ฉันจบ MBA เพื่อจะมีข้ออ้างในการไล่ฉันออก

"โอ้ ไม่หรอก โชคร้ายที่พ่อของฉันอยู่รอบ ๆ วิธีเดียวที่จะกำจัดเธอคือการเลื่อนตำแหน่ง ดังนั้นถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะกังวลแค่เรื่องการย้ายที่อยู่"

"คุณกำลังวางแผนจะส่งฉันไปแผนกอื่นหรือ?"

"แล้วเมืองหรือประเทศอื่นล่ะ?"

"ยอมรับเถอะ ฟอร์บส์ นายไม่สามารถก้าวไปไหนได้โดยไม่มีฉันในบริษัทนี้"

"แม้ครอบครัวของฉันจะชื่นชมเธอแปลก ๆ สตาร์ลิ่ง เธอไม่ควรลืมว่าฉันมองเธอเป็นแค่พนักงานคนหนึ่ง"

"ฉันไม่ลืมหรอก นายทำให้ฉันจำได้ทุกวัน แต่นายเป็นคนลืมว่าเมื่อมาถึง ฉันอยู่ที่นี่แล้ว"

"ไม่มีใครที่ไม่สามารถแทนที่ได้ เธอควรรู้เรื่องนั้น"

"โอ้ ฉันนึกว่าเรายังคุยเรื่องงานอยู่ ไม่ใช่เรื่องรักๆใคร่ๆของคุณ"

บ้าจริง ปากตัวเองนี่แหละ เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด

"คุณอาจจะคิดว่าฉันอยู่ในตำแหน่งนี้เพราะบริษัทของครอบครัว แต่ฉันไม่สนใจหรอก เพราะมันไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าฉันเก่งในสิ่งที่ฉันทำ"

"ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น..."

"คุณไม่จำเป็นต้องพูดหรอก แค่ดูจากสีหน้าดูถูกของคุณก็รู้แล้ว"

ทำไมเขาถึงคิดว่าฉันจะคิดแบบนั้นกับเขานะ? บางทีเพราะฉันรู้สึกดูถูกเขาจริงๆ? แต่มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องงานเลย ตรงกันข้าม ในด้านงานฉันชื่นชมเขา ความสำเร็จของเขา ความสามารถของเขา—ฉันรู้ว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับเงินของครอบครัวเขา แต่มาจากความพยายาม ความมุ่งมั่น และความฉลาดของเขา

แน่นอนว่าเขามีสิทธิพิเศษที่ใครๆจากครอบครัวที่ร่ำรวยก็มี แต่ถ้าไบรซ์ไม่เก่งจริงๆ บริษัทนี้คงปิดตัวไปตั้งแต่พ่อของเขาเกษียณและให้เขามาดูแลเมื่อปีที่แล้ว

แต่ในปีที่ผ่านมานี้ ทุกอย่างกลับดีกว่าที่ฉันคาดไว้ บางทีดีกว่าห้าปีที่ผ่านมาด้วยซ้ำ ฉันมีโอกาสทำงานกับพ่อของเขาโดยตรงเป็นเวลาสามปี

และในสัปดาห์แรกที่ทำงานกับไบรซ์ มันชัดเจนว่าเขาไม่ชอบความคิดที่พ่อของเขาให้ฉันอยู่ข้างๆเขา ฉันไม่รู้ทำไม ฉันพยายามทำดีที่สุดในสัปดาห์นั้น แต่ผลกลับตรงกันข้าม ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาเกลียดฉัน

แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว เพราะมันเป็นความรู้สึกที่ต่างฝ่ายต่างมี ฉันไม่สนหรอกว่าเขาจะเกลียดฉันหรือพยายามหาข้อผิดพลาดในทุกสิ่งที่ฉันทำ เพราะฉันรู้ว่าฉันเก่งในงานของฉัน

ลึกๆแล้ว ไบรซ์ก็รู้เหมือนกัน เพราะฉันเคยจับได้ว่าเขามองฉันด้วยความชื่นชมหลายครั้งขณะที่เราทำงาน ฉันต้องยอมรับว่าสายตานั้นมีค่ามาก มันเหมือนการแก้แค้นหวานๆ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกดีที่ได้รับการยอมรับจากคนอย่างเขา

ฉันทำงานหนักมาตลอด แม้ในช่วงเริ่มต้นที่ฉันเข้ามาฝึกงานที่ Forbes Media ในช่วงปีแรกของมหาวิทยาลัย ฉันพยายามเต็มที่ และด้วยความพยายามนั้น โจเอล พ่อของไบรซ์ เสนอให้ฉันเป็นผู้ช่วยและมือขวาของเขา

ฉันไม่สามารถขอบคุณเขาได้มากพอ เขาแทบจะรับฉันเป็นลูกสาวเหมือนฉันเป็นสมาชิกครอบครัวจริงๆ

บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ไบรซ์เกลียดฉัน เพราะครอบครัวของเขาชอบฉัน หรือบางทีเพราะเขาไม่สามารถเลือกได้ว่าใครจะเป็นมือขวาของเขาและถูกบังคับให้ทำงานกับฉัน

อย่างไรก็ตาม ฉันชอบคิดว่าเขาแค่เป็นคนหยิ่งที่คิดว่าตัวเองเก่งเกินไป ท้ายที่สุด ฉันก็ทำดีที่สุดมาตลอด และไม่เคยให้เหตุผลให้เขาสงสัยในความสามารถของฉันในการทำงาน จริงๆแล้วเขาคือผู้บุกรุก บริษัทอาจเป็นของครอบครัวเขา แต่เขาเพิ่งมาที่นี่ได้แค่ปีเดียว

เขาไม่สามารถคิดว่าเขาเก่งขนาดนั้นได้เพียงเพราะมีประสบการณ์มากมายและจบจากมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุด เอาล่ะ บางทีเขาอาจจะเก่งจริงๆ บ้าจริง โอเค แอนน์ เขาต้องเก่งอะไรบางอย่างเพื่อชดเชยความหยิ่งนั่น

"คุณพูดถูก มันไม่สำคัญว่าฉันจะคิดยังไง ยังไงคุณก็ยังเป็นหัวหน้าอยู่ดี" ฉันพูดในที่สุด

"แน่ใจเหรอ? เพราะบางครั้งมันดูเหมือนคุณลืมเรื่องนั้นไป เช่นเวลาที่คุณล้อเล่นเรื่องชีวิตส่วนตัวของฉัน"

ฉันหรี่ตาและหายใจเข้าลึกๆ ถ้าผู้หญิงที่คุณนอนด้วยไม่มาที่นี่หรือถ้าคุณไม่เจอพวกเธอในระหว่างการประชุมและการเดินทางธุรกิจ ฉันคงไม่รู้สึกอิสระแบบนี้หรอก ไอ้บ้า นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากพูด แต่ฉันก็เงียบไว้

"เตรียมเอกสารสำหรับการประชุมกับ Delta เราจะออกเดินทางในอีกหนึ่งชั่วโมง"

"ค่ะ คุณฟอร์บส์" ฉันบังคับให้ริมฝีปากยิ้ม

ไอ้โง่ ฉันรู้ว่าเราจะออกเดินทางในอีกหนึ่งชั่วโมง ฉันเป็นคนจัดตารางการประชุมที่นี่ ขณะที่คุณนั่งอยู่ในเก้าอี้นั่นทั้งวัน

หันหลังกลับ เขาเดินเข้าไปในห้องทำงาน ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวในห้องที่ใช้เป็นห้องรับแขกสำหรับสำนักงานของเขา

ร่างกายของฉันในที่สุดก็ผ่อนคลายลง ไม่รู้ทำไม แต่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ไบรซ์ ฉันมักจะรู้สึกตื่นตัวเสมอ

มันคงเป็นเรื่องปกติ ผู้หญิงทุกคนก็คงจะรู้สึกแบบนั้นเมื่ออยู่ใกล้เขา มันยากมากที่จะต้านทานความสูงเกือบหกฟุตสามนิ้วและดวงตาสีฟ้าที่เหมือนทะเลของเขา ซึ่งดูข่มขู่มาก

ให้ตายเถอะ เขาไม่ควรมีผลต่อฉันแบบนี้ อย่างน้อยเขาก็ไม่ควรรู้ว่ามีผลต่อฉัน

บางทีความหลงใหลทางเพศที่ฉันมีต่อไบรซ์—ที่ฉันเรียกว่าความฝันเฟื่องเกี่ยวกับเขา—อาจเชื่อมโยงกับความอยากรู้อยากเห็นที่ฉันมีต่อเขา แม้ตอนที่เขายังอยู่ในอังกฤษ

ครอบครัวของเขามักจะพูดถึงเขามากมาย เกี่ยวกับความสำเร็จของเขา เกี่ยวกับความมุ่งมั่นและตั้งใจในการบรรลุเป้าหมายของเขา และว่าเขาจะเป็นผู้สืบทอดที่ยอดเยี่ยมของโจเอล

ฉันยังพบว่าเขาตัดสินใจไปต่างประเทศเพื่อเชี่ยวชาญและทำงาน เพราะเขาต้องการบรรลุทุกอย่างด้วยความสามารถของตัวเอง ไม่ใช่พึ่งพาครอบครัว

ทั้งหมดนี้ทำให้ฉันพัฒนาความชื่นชมในตัวเขา และฉันก็รู้สึกเชื่อมโยงกับเขาแม้จะไม่เคยรู้จักเขาเป็นการส่วนตัว ท้ายที่สุด ถ้ามีใครที่มุ่งมั่นที่จะต่อสู้เพื่อเป้าหมายและได้รับสิ่งที่ต้องการ คนนั้นก็คือฉัน

ฉันยังจำได้เมื่อเห็นรูปของเขาครั้งแรก ฉันจำได้ว่าคิดว่าเขาดูสมบูรณ์แบบเกินไป และไม่สามารถเป็นทั้งคนที่น่าทึ่งและสวยงามได้ โอกาสที่จะเป็นแบบนั้นมีมากแค่ไหน?

บางทีฉันควรเชื่อสัญชาตญาณของตัวเองและเก็บความสงสัยเกี่ยวกับเขาไว้ แต่ฉันกลับกลายเป็นว่ากระวนกระวายเกินไปที่จะพบเขา

และแม้จะมีความแตกต่างของอายุระหว่างเราเจ็ดปี ฉันก็ยังไม่สามารถห้ามใจไม่ให้เกิดความหลงใหลในตัวเขาได้ ท้ายที่สุด เขาเป็นคนที่หล่อเหลา ฉลาด ประสบความสำเร็จ และแก่กว่า ทุกสิ่งที่ผู้หญิงต้องการใช่ไหม?

ผิด ฉันผิดอย่างสิ้นเชิง แต่ฉันพบว่ามันสายเกินไป และหนึ่งสัปดาห์ก่อนที่เขาจะเข้ามาแทนที่โจเอล ฉันก็เต็มไปด้วยความกังวล พยายามเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อรับใช้เขาอย่างสมบูรณ์แบบ หาวิธีที่จะทำให้ดีที่สุดและไม่ทำให้เขาผิดหวัง

โง่จริง ๆ ฉันรู้สึกเสียใจตัวเองแค่เพียงนึกถึงมัน ทั้งหมดนี้เพื่อจะพบว่าไบรซ์เป็นเพียงคนหยิ่งยโสและเรียกร้องมาก ที่ไม่ทนต่อความผิดพลาด

แม้ว่าการพบกันครั้งแรกของเราจะเกือบเป็นปกติ—เกือบ เพราะบางทีฉันอาจจะน้ำลายไหลเมื่อได้เห็นเขาเป็นครั้งแรก

ฉันไม่แน่ใจเรื่องน้ำลายไหล แต่ฉันเดาเพราะปากของฉันอ้าออก แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชในสิ่งที่ฉันถือว่าเป็นการทดสอบครั้งแรกของฉัน

กาแฟนั่นแหละ นั่นคือสิ่งที่เขาขอจากฉัน และฉันก็เพียงแค่ทำให้เอกสารทั้งหมดบนโต๊ะของเขาเปียกหลังจากสะดุดต่อหน้ามัน พร้อมกับถาดในมือ

รู้จักไบรซ์ดีขึ้นตอนนี้ ฉันคงบอกว่าเขาใจดีด้วยซ้ำที่ไม่ด่าฉันออกมา เขาแค่พึมพำคำด่าบางคำ แต่สายตาของเขาก็เพียงพอที่จะบอกให้ชัดเจนว่าเขาคิดว่าฉันไร้ค่าและทำอะไรไม่ถูก

คิดดูแล้ว บางทีนั่นอาจเป็นวันที่เขาเริ่มเกลียดฉัน แต่โชคร้ายสำหรับไบรซ์ ฉันไม่ยอมแพ้กับรองเท้าส้นสูงของฉัน

และบางทีฉันอาจจะหวังให้สะดุดอีกสองสามครั้ง เพียงเพื่อจะได้เทกาแฟร้อน ๆ บนกางเกงของเขา มันคงจะสนุกที่เห็นเขาด่าฉันด้วยเหตุผลที่ถูกต้อง และบางทีฉันอาจจะช่วยเขาทำความสะอาดกางเกงของเขาด้วย...

ให้ตายเถอะ แอนน์ หยุดคิดเรื่องนั้น ฉันส่ายหัว ตั้งสมาธิกับงาน

แม้ว่าไบรซ์จะมีพลังทางเพศมากมาย แต่โชคร้ายที่เขาเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับฉัน และนั่นก็เป็นเรื่องน่าหงุดหงิดเพราะฉันต้องเห็นเขาเกือบทุกวันในสัปดาห์

บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่การอยู่ใกล้เขาทำให้ฉันหงุดหงิด มันยากที่จะรับมือกับความหงุดหงิดทั้งหมดนี้

และฉันรู้ว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา มันจะเป็นเหมือนการระเบิดของระเบิดนิวเคลียร์เพราะความเกลียดชังและความหงุดหงิดทั้งหมดนั้น

ประตูลิฟต์เปิดออก ดึงฉันออกจากความคิดของตัวเอง

พูดถึงพลังทางเพศ...

ลุค ฟอร์บส์ เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้สาวๆ ต้องใจละลาย เขาถือเสื้อแจ็คเก็ตพาดบ่า สวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวและเนคไทสีดำ

จะบรรยายลุคยังไงดี? 'เซ็กซี่สุดๆ' ยังน้อยไปเลย จริงๆ แล้ว เขาหล่อและร้อนแรงพอๆ กับไบรซ์

ในวัยสามสิบเอ็ด ลุคอายุน้อยกว่าพี่ชายเขาปีเดียว และดูแลฝ่ายประชาสัมพันธ์ของเรา มันคงไม่แปลกอะไรกับเสน่ห์ที่น่าหลงใหลและความงามที่เย้ายวนของเขา

เขามีพรสวรรค์ในการชนะใจคนอื่น บางทีถ้าเขาไม่ใช่ฟอร์บส์ และในทางหนึ่งเป็นหัวหน้าของฉัน ฉันคงรับคำเชิญของเขาไปนานแล้ว

ลุคไม่มีปัญหาในการแสดงออกว่าเขาสนใจฉัน และแม้ว่าฉันจะพยายามอธิบายว่าฉันไม่สามารถรับได้เพราะงาน เขาก็ยังคงยืนยัน

ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราทำแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว การมีคนหล่อแบบเขามาสนใจฉันมันอันตรายต่ออีโก้ของฉันจริงๆ

"สวัสดีตอนเช้า แอนน์!" เขาหยุดตรงหน้าฉัน ยื่นฝ่ามือออกมา

"สวัสดีตอนเช้า ลุค!" ฉันวางมือลงบนมือเขาพร้อมรอยยิ้ม และรอให้เขาจูบมือ

"วันนี้รู้สึกยังไงบ้าง?" เขาถาม มองตาฉันเหมือนทุกครั้ง

ลุคทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเขามองเห็นเข้าไปในจิตวิญญาณของฉัน และหลังจากนั้นไม่นานฉันก็รู้ว่าทำไมเขาถึงถามว่าฉันรู้สึกยังไง ไม่ใช่ว่าฉันเป็นยังไง

เขาอธิบายว่ามันเป็นเพราะฉันดูเหมือนจะดีเสมอจากภายนอก และเมื่อเขาถาม เขาอยากรู้ว่าฉันรู้สึกยังไงจริงๆ

ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประทับใจ แม้ว่าฉันจะรู้ว่าลุคเป็นคนเจ้าชู้

"ฉันรู้สึกดี ขอบคุณ แล้วคุณล่ะ?"

"ยอดเยี่ยม แต่ฉันจะรู้สึกดีกว่านี้ถ้ามีใครบางคนยอมรับคำเชิญไปทานข้าวเย็นของฉันคืนนี้"

ทำไมเขาถึงเซ็กซี่ขนาดนี้นะ?

ต่างจากไบรซ์ที่มีตาสีฟ้าสวยและผมสีบลอนด์ ลุคมีผมสีน้ำตาลเข้มและหนวดเคราเหมือนกับตาของเขา ฉันไม่รู้ว่าการผสมผสานไหนน่าหลงใหลกว่ากัน

ในขณะที่ลุคมีความเซ็กซี่และเกือบจะต้านทานไม่ได้ ไบรซ์มีพลังที่ดึงดูดและลึกลับที่ฉันอธิบายไม่ได้ แต่มันทำให้ฉันอยากจะฉีกเสื้อผ้าเขาออก

น่าเสียดายที่ทั้งสองคนห้ามแตะต้อง และฉันต้องทำงานกับพวกเขาทั้งคู่ ชีวิตไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ

"คุณไม่ยอมแพ้เลยใช่ไหม?" ฉันยิ้ม เขาลูบเคราบนคางสี่เหลี่ยมของเขา พร้อมรอยยิ้มเล็กๆ บนริมฝีปากที่สมบูรณ์แบบ

บ้าจริง บางทีมันก็ยากที่จะต้านทาน หน้าตาที่สมบูรณ์แบบของเขาเกือบจะสะกดจิต

"คุณรู้ว่าฉันจะถามต่อไปจนกว่าคุณจะตอบตกลง"

"หรือบางทีคุณอาจจะหมดแรงก่อนหน้านั้น"

"นั่นจะไม่เกิดขึ้น แอนน์ ฉันแค่ต้องมองคุณก็รู้แล้ว อีกอย่าง คุณดูสวยเหมือนเคย"

เสียงไบรซ์กระแอมดึงความสนใจของเรา ลุคหันไป ทิ้งฉันให้เห็นเขา

เขายืนพิงประตูห้องทำงานที่เปิดอยู่

"คิดว่าเป็นนายเสมอ เสียเวลาอยู่เรื่อย" เขาพูด จ้องมองน้องชายด้วยสีหน้าเย็นชาและแขนไขว้หน้าอกกว้าง "หยุดก่อกวนพนักงานและกลับไปทำงานซะ"

ไอ้บ้า ฉันอดไม่ได้ที่จะกลอกตา

ลุคไม่สนใจพี่ชาย หันกลับมาสนใจฉัน

"คุณเป็นนักบุญที่ต้องทนกับสิ่งนี้ทุกวัน" เขากระซิบ รู้ว่าไบรซ์ยังได้ยิน "แอนน์ ถ้าคุณเปลี่ยนใจ ส่งข้อความมาหาฉันนะ" เขาขยิบตาก่อนจะหันหลังเดินไปที่ห้องทำงานของพี่ชาย ซึ่งเข้าก่อนเขา ส่ายหัวแสดงความไม่พอใจ

ลุคพูดถูก ฉันเป็นนักบุญและสมควรได้รับการขึ้นเงินเดือนเพียงเพราะต้องทนกับไบรซ์ บางทีอาจจะได้รับรางวัลด้วย