บทที่ 1048 ความจำเสื่อม

ได้ยินคำพูดของเธอ ชาร์ลส์คิดว่าเธอยังตื่นไม่เต็มที่ เขาลุกขึ้นยืน เข้าไปใกล้ใบหน้าของเธอ เพื่อให้เธอมองเห็นได้ชัดเจนขึ้น "ฮันนาห์ นี่ฉันเอง ชาร์ลส์ มองให้ดีๆ"

"ชาร์ลส์" ฮันนาห์ขมวดคิ้ว ชื่อนี้ฟังดูคุ้นเคยมาก แต่เธอนึกไม่ออก ยิ่งพยายามคิด ขมับของเธอก็ยิ่งปวด ราวกับว่ามันกำลังจะระเบิด

"มันปวด... หัว...