บทที่ 298 มาร์ตินนำแพทริเซียไปหลบหนี นักล่ากำลังไล่ตาม

ในความมืดสนิทของราตรี ประสาทสัมผัสทุกอย่างเฉียบคมขึ้น

แม้ดวงตาจะปิดสนิท แพทริเชียรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ และเมื่อมือเหล่านั้นเกือบสัมผัสถึงตัวเธอ เธอไม่อาจแกล้งสงบนิ่งได้อีกต่อไป เธอคว้าหมอนใต้ศีรษะขึ้นมากำบังใบหน้า ร่างกายสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

ราวกับว่าการใช้หมอนกำบังตัวเอง...