บทที่ 5

แพทริเชียไม่ได้พาแรนดี้กลับบ้านแต่ไปซื้อของชำก่อน เธอเดินออกจากตลาดพร้อมถุงเต็มไปด้วยของชำ แต่ทันใดนั้นก็ถูกตำรวจกลุ่มหนึ่งเข้าจับกุม ถุงตกลงพื้นและของกระจัดกระจายไปทั่ว

"คุณผู้หญิงครับ คุณกำลังเกี่ยวข้องกับคดีลักพาตัว กรุณามากับเราด้วยครับ" ตำรวจคนหนึ่งพูดกับแพทริเชีย

แพทริเชียตกตะลึง

"ฉันลักพาตัวใครเหรอคะ" เธอถาม

"เด็กชายข้างๆ คุณนี่แหละครับ"

แพทริเชียหัวเราะอย่างโกรธๆ "คุณตำรวจคะ เขาเป็นลูกชายฉันเอง ทำไมฉันจะไปลักพาตัวลูกของฉันล่ะคะ"

"มีคนแจ้งความครับ กรุณาให้ความร่วมมือด้วย" ตำรวจพาแพทริเชียเข้าไปในรถสายตรวจ

"แม่ครับ!"

แรนดี้พยายามวิ่งตามแพทริเชียแต่ถูกตำรวจกันไว้

"แรนดี้ คุณพ่อของหนูจะมาในไม่ช้า กรุณาอยู่กับพวกเราและรอสักครู่นะครับ" ตำรวจคนหนึ่งพูด

เมื่อได้ยินแบบนั้น แรนดี้หยุดดิ้นรน

เขารู้ดีว่าเมื่อมาร์ตินออกคำสั่ง ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง เขาต้องทำให้มาร์ตินใจเย็นก่อนจึงจะช่วยแพทริเชียได้

หลังจากรถตำรวจออกไปไม่นาน รถโรลส์-รอยซ์หรูหราคันหนึ่งก็เบรกจอดตรงหน้าแรนดี้ มาร์ตินก้าวออกมาพร้อมกับบรรยากาศที่เย็นยะเยือก

ตำรวจรีบส่งแรนดี้ให้เขาทันที "คุณแลงลีย์ครับ แรนดี้ปลอดภัยแล้ว ส่วนคนลักพาตัว เพื่อนร่วมงานของผมพาตัวไปแล้วและจะดำเนินการตามกฎหมายครับ"

เมื่อได้ยินคำพูดของตำรวจ แรนดี้ก็ตกใจ

เขาร้องไห้ "ผมเลือกไปกับแม่เอง ทำไมคุณถึงจับเธอล่ะครับ ปล่อยเธอไปสิ!"

แม้ว่าแรนดี้จะมีอาการหัวใจ แต่มาร์ตินก็ยังรักเขามาก

พาแรนดี้เข้าไปในรถ มาร์ตินวางเขาบนตักอย่างนุ่มนวลและลูบหัวเบาๆ พลางพูดว่า "ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แม่ของลูก แม่ของลูกเสียชีวิตไปสี่ปีแล้ว"

แรนดี้ปิดหูและส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง "ไม่ครับ! พ่อโกหก! คุณทวดให้รูปแม่กับผม ผมจำไม่ผิดหรอก เธอคือแม่ของผม ผมอยากได้แม่คืนมา! พ่อครับ พาผมไปหาแม่นะครับ"

ใบหน้าของมาร์ตินเข้มขึ้น และขมวดคิ้ว "พวกเขาเพียงแค่หน้าตาคล้ายกัน แค่นั้นเอง"

แรนดี้ส่ายหัว น้ำตาไหลอาบใบหน้า "พ่อครับ พ่อเป็นคนไม่ดี พ่อให้ตำรวจจับแม่ผม ผมเกลียดพ่อ ผมไม่ชอบพ่ออีกต่อไปแล้ว!"

มาร์ตินรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย เขาอดทนอุ้มแรนดี้ไว้ในอ้อมแขนและบอกให้คนขับพาพวกเขาไปโรงพยาบาล

จากนั้น เขาพูดกับแรนดี้ว่า "ถ้าลูกเป็นเด็กดีและกลับไปโรงพยาบาล พ่อจะปล่อยเธอ"

เมื่อได้ยินแบบนั้น แรนดี้มองมาร์ตินด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา "จริงเหรอครับ?"

มาร์ตินเช็ดน้ำตาให้แรนดี้ ถามกลับไปว่า "พ่อเคยโกหกลูกเมื่อไหร่"

เมื่อได้ยินแบบนั้น แรนดี้ก็ยิ้มผ่านน้ำตาในที่สุด กอดแขนมาร์ตินไว้ เขาถามอย่างลังเล "แล้วผมจะได้เจอเธอไหมครับ? หรือว่า พ่อจะพาเธอมาหาผมได้ไหม?"

มาร์ตินไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจน

เขาเพียงแต่พูดว่า "เราค่อยคุยกันทีหลัง"

แรนดี้พิงมาร์ตินพลางพึมพำด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวัง "พ่อครับ แม่กลับมาหาผมใช่ไหม? เธอคิดถึงผมด้วยใช่ไหม? เธอจะไม่ทิ้งผมไปอีกแล้วใช่ไหมครับ? นั่นหมายความว่าผมจะได้เจอเธอทุกวันใช่ไหม?"

ทุกประโยคล้วนเกี่ยวกับแพทริเชีย

ความหงุดหงิดวาบผ่านดวงตาของมาร์ติน

เขาคิด 'เรื่องไม่สามารถเป็นแบบนี้ต่อไปได้! ฉันต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุดมัน'

---

มาร์ตินส่งแรนดี้กลับโรงพยาบาลและขอให้อลันดูแลเขาเป็นการส่วนตัว จากนั้น เขาขับรถไปที่สถานีตำรวจ ที่นั่นเขาเห็นผู้หญิงที่เขาเกลียดมาห้าปีในห้องขัง

แพทริเชียสวมเสื้อไหมพรมคอเต่าสีขาวทับด้วยเสื้อโค้ทสีเบจ แสงสาดส่องมาที่เธอ ทำให้ใบหน้าที่สวยงามอยู่แล้วยิ่งดูงดงามและน่าหลงใหลยิ่งขึ้น

เมื่อได้พบกันอีกครั้ง มาร์ตินพบว่าแพทริเชียได้ทิ้งความไร้เดียงสาในวัยสาวไปแล้ว กลายเป็นหญิงสาวที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์และความเย้ายวนใจ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอจะงดงามได้ถึงเพียงนี้

เมื่อเห็นเขาจ้องมองเธอโดยไม่พูดอะไร แพทริเชียขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ "คุณแลงลีย์ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับอะไรกันแน่ ทำไมคุณถึงให้คนมาจับฉัน"

มาร์ตินจ้องมองใบหน้างดงามของเธอพลางเตือนว่า "หลายปีก่อน คุณทิ้งแรนดี้ไปเพราะเขามีปัญหาหัวใจ ผมไม่เชื่อว่านี่คือสิ่งที่แม่คนหนึ่งจะทำกับลูกของตัวเอง! คุณไม่เคยอยู่เคียงข้างเขาในช่วงห้าปีที่ผ่านมา และผมหวังว่าคุณจะไม่มารบกวนชีวิตของเขาในอนาคต"

น้ำตาคลอเบ้า แพทริเชียอธิบายว่า "ฉันไม่มีทางเลือก! ฉันไม่มีเงินสำหรับการรักษาแรนดี้ ฉันเลยต้องส่งเขาไปให้คุณ"

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนั้นเธอยังต้องเลี้ยงชาร์ลส์และแฟนนี่ด้วย! เธอจริงๆ แล้วไม่มีปัญญาจ่ายค่ารักษาพยาบาลของแรนดี้

มาร์ตินแค่นหัวเราะ ดวงตาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย "อย่าหาข้ออ้างเลย"

แพทริเชียรู้ว่าเธอทำผิด ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าเธอทิ้งแรนดี้ไป

เมื่อเห็นเธอเงียบ มาร์ตินถือว่านั่นเป็นการยอมรับ ใบหน้าของเขาบึ้งตึงด้วยความโกรธ "ถ้าคุณไม่อยากให้แรนดี้ต้องทุกข์เพราะคุณ ก็อย่าบอกเขาว่าคุณเป็นแม่ของเขา"

แพทริเชียไม่เคยตั้งใจจะกลับมาพบกับแรนดี้อีก เธอเพียงแค่หวังให้เขาปลอดภัยและมีความสุข แค่ได้เห็นเขาและอยู่กับเขาทุกวันก็เพียงพอสำหรับเธอแล้ว

"ฉันจะไม่บอก" เธอกล่าว

มาร์ตินประหลาดใจกับการตกลงอย่างตรงไปตรงมาของเธอ

"อย่าปรากฏตัวต่อหน้าพวกเราอีก" หลังจากพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลัง

แพทริเชียอยากบอกเขาว่าพวกเขาจะได้พบกันอีกเร็วๆ นี้

เธอรอคอยที่จะเห็นปฏิกิริยาของมาร์ตินเมื่อเขาค้นพบว่าเธอคือศัลยแพทย์หัวใจที่เขาจ่ายเงินมหาศาลเพื่อเชิญกลับมา

หลังจากที่มาร์ตินให้ตำรวจปล่อยตัวแพทริเชีย เธอก็รีบกลับบ้านเพราะเธออยากเจอลูกๆ ของเธอ

อพาร์ตเมนต์ฮาร์เบอร์ วิว

เดซี่อยู่ในครัวกำลังเตรียมอาหารเย็น

แฟนนี่ฉวยโอกาสนี้ถามชาร์ลส์อย่างตื่นเต้น "ชาร์ลส์ เธอเห็นแรนดี้รึเปล่า"

ชาร์ลส์ส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง "เขาหนีออกจากโรงพยาบาล และไอ้คนเลวนั่นส่งคนไปตามหาเขาทุกที่"

แฟนนี่ถามอย่างกังวล "แล้วพวกเขาหาเขาเจอรึเปล่า แรนดี้โอเครึเปล่า"

ชาร์ลส์ตอบอย่างเสียดาย "พวกเขาหาเขาเจอแล้ว! แต่ไอ้คนเลวนั่นมีคนคอยเฝ้าเขาอยู่ ฉันเลยเข้าไปหาเขาไม่ได้ ฉันว่าเราต้องรอโอกาสหน้าแล้วล่ะ"

แฟนนี่รู้สึกผิดหวังเช่นกัน

แต่เธอยังไม่ท้อ คิดอย่างมั่นใจว่าพวกเขาจะต้องมีโอกาสอีกมากมายในอนาคต

แพทริเชียรีบกลับบ้าน และสิ่งแรกที่เธอทำคือตรวจดูชาร์ลส์

"โอ้ ชาร์ลส์ ลูกต้องตกใจมากที่ตลาดเมื่อกี้นี้แน่ๆ ลูกโอเคไหม" เธอกังวลว่าการที่ลูกเห็นเธอถูกตำรวจพาตัวไปอาจทำให้เกิดความบอบช้ำทางจิตใจต่อชาร์ลส์

ชาร์ลส์กะพริบตาอย่างไร้เดียงสามองแพทริเชีย "แม่ครับ แม่กำลังพูดถึงอะไรเหรอ ผมไม่ได้อยู่กับแม่นี่ครับ"

แพทริเชียตกตะลึงชั่วขณะ แต่ไม่นาน ความคิดอันกล้าหาญก็ผ่านเข้ามาในหัวของเธอ

"ลูกไม่ได้ไปโรงพยาบาลเพื่อตามหาแม่เหรอ" เธอถามชาร์ลส์

ชาร์ลส์ส่ายหน้า ตอบว่า "ผมไปครับ แต่ผมหาแม่ไม่เจอ"

แพทริเชียตระหนักถึงบางสิ่งทันที ร่างกายของเธอสั่นเทา น้ำตาคลอเบ้า

เธอคิดในใจ 'งั้นเด็กชายที่ฉันเจอเมื่อกี้ไม่ใช่ชาร์ลส์ แต่เป็นแรนดี้!'