หนังสือเล่มที่ 2 บทที่ 109

จอห์น

เมทของผมยังคงหลับอยู่ตอนที่ผมออกไปที่ลาพิสมูน ผมคิดว่านั่นเป็นเรื่องดี โดยเฉพาะเมื่อผมตั้งใจจะไปพบพ่อด้วยตัวเอง หมาป่าของผมอยากให้เป็นอีกแบบมากกว่า คือให้พ่อมาหาเราเพราะเธอยังฟื้นตัวอยู่ แต่เราทั้งคู่ก็ยุ่งเกินกว่าจะโทรตามกันไปมา หรือรอให้มาเยี่ยม

ผมคิดว่าคงจะดีกว่าถ้าไม่คุยเรื่องนี้ทางโทรศัพ...