บทที่ 61

ราคัมอยู่ในห้วงความคิดของผมตลอดเวลาที่ขับรถ ผมขอบคุณเทพเจ้าที่ผมแค่ต้องขับตรงไปข้างหน้าเท่านั้น เบบี๋ไม่รู้เลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เธอดูสงบ ครึ่งหลับครึ่งตื่นมองออกไปนอกหน้าต่าง การได้ลิ้มรสพลังและความโกรธที่แท้จริงอีกครั้งทำให้ราคัมเมามาย หมาป่าของผมตีกระหน่ำในหัวราวกับกลอง การอยู่ที่นั่นทำให้มันคล...