บทที่ 19

น้ำตาหนาๆ ด้วยความโกรธไหลอาบใบหน้าของเอ็มม่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ มักจะมีอะไรสักอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกแย่ คอยเตือนเธอว่าชีวิตของเธอช่างน่าเศร้าเพียงใด

"ทำไมทุกคนถึงได้แย่กับฉันขนาดนี้" เธอนึกถึงวิลที่ทิ้งเงินไว้ให้ และปฏิบัติกับเธอราวกับเธอเป็นโสเภณี เธอเกลียดตัวเองที่เคยคิดว่าเธออาจจะมีความห...