บทที่ 17: “... ดีกว่านั้น... กว่าเรา”

ลามัชทูเดินไปรอบโต๊ะด้วยรอยยิ้มยั่วยวน ขณะที่เรเบคก้าเอนหลังพิงเก้าอี้พร้อมรอยยิ้มเชิญชวน เธอเอียงศีรษะไปด้านหนึ่ง วางข้อศอกบนที่วางแขนของเก้าอี้ พร้อมเอนแก้มพิงปลายนิ้ว

ลามัชทูโน้มตัวลงเล็กน้อย ยื่นมือไปลูบคอของเรเบคก้าอย่างอ่อนโยน เริ่มจากใต้หูไล่ลงมาตามกระดูกไหปลาร้าที่เปลือยเปล่า ก่อนจะใช้นิ้วไ...