บทที่ 18: “ทำไม... ชื่อเรน?”

ลิลเลียนรู้สึกเหมือนเธอแทบจะบินลงบันไดไปยังห้องใต้ดินด้วยความเร็วที่เธอเคลื่อนไหว หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวลว่าเรนจะอยู่ในสภาพไหน ดวงตาของลิลเลียนแสบร้อนด้วยน้ำตาที่กลั้นเอาไว้

เมื่อลิลเลียนลงบันไดมาแล้ว เธอไม่หยุดจนกระทั่งยืนอยู่หน้าห้องขังของเรน เรนหันศีรษะมองลิลเลียน นี่เป็นการเคลื่อนไหว...