บทที่ 22

พวกเรานั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะอาหารตอนที่ได้ยินเสียงหอนครั้งแรก มันฟังดูเหมือนเสียงที่บีบคั้นและเจ็บปวด แบบที่คุณจะได้ยินเฉพาะเวลาที่หมาป่ากำลังเจ็บปวดอย่างรุนแรง มันฟังดูเหมือนอยู่ไกล แต่ดังและน่ากังวลพอที่จะทำให้พวกเราลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ประตูหน้าบ้าน เสียงหอนอีกครั้งก้องไปทั่วป่าใกล้เคียง ทำให้น...