#Chapter 105 กรงของฉัน เพื่อนของฉัน

เฮเลน POV

รู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปเป็นทศวรรษ แต่ฉันรู้ว่ามันเพิ่งผ่านไปแค่สองชั่วโมง ฉันถึงจุดสุดยอดมากพอจนรู้สึกป่วย มากพอจนหมดเรี่ยวแรง ฉันห้อยตัวอยู่ที่ขอบเตียง เข่าไม่สามารถรับน้ำหนักได้อีกต่อไป ขณะที่ร่างกายครึ่งหนึ่งอยู่บนพื้น อีกครึ่งอยู่บนเตียง

ศีรษะของฉันหาที่พักบนเตียงได้พอดี ลมหายใจหอบ ดัง...