บทที่ 102: ฉันละอายมาก

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองไม่สามารถยืนด้วยขาของตัวเองได้ เขาคงจะทิ้งฉันหลังจากนี้แน่ๆ เขาแค่ไม่อยากให้ฉันถูกลากออกจากห้องเท่านั้นถึงได้อุ้มฉันขึ้นมาตั้งแต่แรก ตอนนั้น เสียงรอบตัวที่ฉันได้ยินฟังดูอู้อี้ เหมือนฉันกำลังตื่นแค่ครึ่งๆ กลางๆ ราวกับว่าฉันอยู่ใต้น้ำในขณะที่คนอื่นกำลังพูดอยู่รอบๆ ตัว ทำไ...