บทที่ 216: ถึงเวลาแล้ว!

ผมรู้สึกเศร้าอย่างสุดซึ้งเมื่อเธอเริ่มสั่นราวกับว่าเธอหนาวเย็นเหมือนเพิ่งถูกดึงออกมาจากแม่น้ำที่เย็นเฉียบ ผมต้องหันสายตาออกจากใบหน้าของเธอชั่วขณะ ผมโกรธตัวเองมากกว่าโกรธที่ทำให้เธอต้องเผชิญกับเรื่องนี้ มันเป็นความผิดของผม! ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าผมเป็นต้นเหตุให้เรื่องนี้เกิดขึ้นกับเธอ ทั้งหมดนี้เป็นคว...