บทที่ 42: โทริล, ชื่อที่ไม่ดี

"ฉันเห็นพวกเขาได้" ฉันพูดเบาๆ ขณะที่ทุกคนหันมามองฉัน ป้าเหมยยกคางฉันขึ้นเบาๆ ด้วยนิ้วอันนุ่มนวลและดวงตาสีทองเข้มคู่นั้น

"เห็นอะไรเหรอ" เธอถามพลางพยักพเยิดให้ฉันนั่งลงบนโซฟา ขณะที่ทุกคนหาที่นั่ง หรือพิงโต๊ะทำงานและโต๊ะต่างๆ

"มันเริ่มเมื่อประมาณปีที่แล้ว หลังจากฉันอายุครบสิบหกปีไม่นาน ตอนแรกเป็นแค่แ...