บทที่ 42: “แม่”

"อะไรวะเนี่ย!" ผมตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวขณะที่ประตูระเบิดเป็นเศษไม้วอลนัทสีเข้ม

"ยังไงวะ!" ผมเดินไปมาอย่างคลุ้มคลั่ง เสยผมสีดำของตัวเองพลางหายใจหอบหนัก

ไฟ LED จากแสงสีสันของสตริปลาสเวกัสสะท้อนวูบวาบอย่างน่ากลัวบนผนังสีเทา เสียงเคาะดึงความสนใจผมไปที่มาดามที่กำลังพิงกรอบประตู ใบหน้าเธอสลักด้วยความเ...