บท 154

ร่างกายที่ปะทะกันและเสียงครางของหญิงสาว ในห้องสตูดิโอที่เงียบสงัดไร้ผู้คนนี้ ประกอบกันเป็นบทเพลงอันไพเราะ

เนิ่นนาน เนิ่นนานมาก ในความรู้สึกของหวังเสี่ยวลี่ นั่นคือห้วงเวลาอันยาวนานจากอดีตกาลอันไกลโพ้นจนถึงอนาคตที่ไม่อาจรู้ได้ เธอในที่สุดก็รอจนเฒ่าหลิวค่อยๆ ผ่อนจังหวะการกระแทกให้ช้าลง เธอถอนหายใจเบา...