บท 333

พระจันทร์ที่ลอยเด่นบนท้องฟ้ายามค่ำคืนแม้ไม่อาจเทียบได้กับคืนวันเพ็ญ แต่ก็ให้แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวท่ามกลางความมืด หวังชิงชิงมองเห็นลุงของเธอผ่านแสงจันทร์ที่ทอดผ่านครึ่งห้อง ทั้งสองจ้องมองกันนิ่งในความสลัวที่เกิดจากการผสานกันของแสงและเงา แม้ในความมืดสลัวของราตรี หวังชิงชิงก็ยังมองเห็นประกายตาอันเจิด...