บท 116

เฉินเฟิงยิ้มเย็นที่มุมปาก ทำเป็นไม่ได้ยินคนที่อยู่ด้านหลัง เขารอจนกระทั่งพวกนั้นเข้ามารุมล้อมและจับเขาไว้ จึงถอนหายใจเบาๆ

ในชั่วขณะต่อมา ร่างของคนเหล่านั้นก็ลอยกระเด็นออกไป เหมือนว่าวขาดสาย กระแทกกำแพงข้างๆ อย่างรุนแรง

ไม่มีใครเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงชั่วครู่ รอบตัวเฉินเฟิงก็ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว...