บท 348

ดูเหมือนว่าชินเยาเยาจะรอไม่ไหวแล้ว จางฮุยก็ไม่กล้าที่จะชักช้า จึงรีบบอกลาก่งโร่วเจียและรีบวิ่งออกไปทันที

มองร่างของจางฮุยที่ค่อยๆ เดินห่างออกไป ดวงตาอันเย็นชาไร้ความรู้สึกของก่งโร่วเจียพลันฉายแววอ่อนโยนขึ้นมา ราวกับแสงอาทิตย์อันอบอุ่นที่ลอดผ่านความหนาวเหน็บของฤดูหนาว

เมื่อจางฮุยมาถึงสำนักงานใหญ่ขอ...