บท 137

ฉันกระโดดลงไปในกับดัก ใช้เสื้อผ้าทำเป็นเชือก ดึงตัวใหญ่นี่ขึ้นมา!

พอกลับถึงถ้ำ ท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว ลมกลางคืนพัดแรงไม่หยุด คมเหมือนมีดที่กรีดใบหน้า ทำเอาแทบทนไม่ไหว

พอเปิดประตู ฉันก็เห็นเด็กสาวหลายคนยืนรออยู่ที่ปากถ้ำ คอยมองหาฉันตาไม่กะพริบ โดยเฉพาะเสี่ยวเมิ่งที่ตาแดงก่ำ คงร้องไห้มาแล้ว

คราวนี้ฉั...