บท 1511

ก็ดีที่ไฟเหอพกนาฬิกาไขลานติดตัวไว้ตลอด ไม่งั้นพวกเราคงสับสนเรื่องเวลา แยกไม่ออกว่าเป็นกลางวันหรือกลางคืน

หลังผ่านไปหนึ่งวัน ในยามค่ำคืน ทุกคนหลับไปหมดแล้วยกเว้นผม

ในตู้คอนเทนเนอร์มีเพียงเสียงลมหายใจเบาๆ ส่วนผมนั้นรู้สึกไม่สงบใจ กุมมือเย็นเฉียบของอีฟไว้แน่น ความคิดยุ่งเหยิงราวกับเส้นด้ายที่พันกันไปห...