บท 1625

หญ้ารกสองข้างทางเอนเอียงไปมา ราวกับมีคนเมาเดินผ่านไป

ผมยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก้าวเท้าลงบนทางแยก พื้นดินใต้เท้านุ่มยวบ แต่ละก้าวที่เหยียบลงไปจมลึกเป็นสิบเซนติเมตร ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า อีกก้าวต่อไปผมจะถูกหนองน้ำกลืนกินหรือเปล่า?

แต่รอยเท้ายังไม่ขาดหาย เหวยหางน่าจะอยู่ข้างหน้า ผมจำต้องกัดฟันเดินต่อไป...