บท 1633

เมื่อขอบฟ้าเหลือเพียงแสงสุดท้ายของตะวันยามเย็น ในที่สุดผมก็มาถึงยอดเขา

พื้นที่ที่พอจะยืนได้ตรงนี้มีน้อยมาก ลมพัดแรงหวีดหวิว ก้มมองไม่เห็นตีนเขา เห็นเพียงหมอกขาวโพลนลอยแทรกอยู่กลางไหล่เขา อากาศเบาบางกว่าเบื้องล่าง ต้องหายใจเข้าเต็มปอดจึงจะได้ออกซิเจนเพียงพอ

ผมเหลียวมองเอ้าหยางเย่ ศีรษะของเธอพิงอยู่...