บท 166

:

ลิ่วฮุยก็เป็นหมาที่ไม่เลิกกินขี้จริงๆ สุดท้ายพวกมันก็แอบลงมือกับพวกเราจากที่มืด พฤติกรรมช่างเลวร้ายเหลือเกิน!

คืนนั้น เหมือนกับคืนก่อนๆ ผมนั่งอยู่ที่ปากถ้ำ ผิงกองไฟเพื่อเฝ้ายาม

คืนฤดูหนาวบนเกาะร้างเงียบสงัดมาก แทบไม่มีแม้แต่เสียงแมลง

ในความมืด สิ่งที่ผมได้ยินมีเพียงเสียงลม และเสียงหมาป่าหอนที่ดั...