บท 1662

เมื่อโอ๋หยางเย่วิ่งจากไป ฉันถือปืนไว้ในมือข้างหนึ่ง อีกมือถือมีดทหาร แล้วหันไปจ้องมองความมืดในม่านหมอกเบื้องหน้า

ฉันรู้สึกได้ว่า มันอยู่ตรงหน้าฉันนี่เอง! สัตว์ประหลาดตัวนั้น

ฉันกลั้นหายใจ ไม่ให้ตัวเองส่งเสียงแม้แต่น้อย เพื่อจะได้แยกแยะให้ชัดเจนว่าตอนนี้มันอยู่ตรงไหน!

มาแล้ว!

ในวินาทีที่ฉันรู้ตัว...