บท 1757

หมอกบนถนนยังคงหนาทึบเหมือนเดิม

ระหว่างที่พวกเราเร่งเดินทาง อู๋หยางเย่ตื่นขึ้นมาหลายครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่อาการของเธอมีทีท่าว่าจะดีขึ้น

จนกระทั่งพวกเราได้ขึ้นไปบนแท่นหินที่จะพาออกจากภายในภูเขา

"ฮู้ว..."

ไฟ่โฮวถอนหายใจยาว พร้อมกับพูดอย่างรู้สึกโล่งอก "อีกไม่นานก็จะได้ออกไปแล้ว..."

หยูเฉิงเหยาราด...