บท 1845

ยุเฉิงเหยาชายตามองฉันอย่างเรียบเฉย "มาทำไม..."

ส่วนเสี่ยวชิงนั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ มองฉันด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก

"ฉัน..."

ชั่วขณะนั้น เมื่อมองทั้งสองคน ฉันรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมพวกเธอถึงอยู่ด้วยกัน?

แม้แต่บทพูดที่เตรียมไว้ก็ลืมเลือนไปหมดสิ้น

"มีอะไรก็พูดมาเร็วๆ"

ยุเฉิง...