บท 1902

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผมได้ยินเสียงฝีเท้า ค่อยๆ หันหน้าไปมอง พอดีสบตากับพี่หวังที่กำลังจ้องมาด้วยสายตาอันเศร้าหมอง

แต่ปฏิกิริยาของเขา เป็นสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงเลย

เขา...ร้องไห้

ในวินาทีที่สบตากัน พี่หวังทั้งคนพังทลายลง เขาสะอื้นล้มลงกับพื้น ทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ

ครู่ต่อมา เหลือเพียงเสียงสะอื้นไห้

บรรยากาศ...