บท 1910

ในสถานการณ์ที่ยวีเฉิงเหยาไม่ได้ใช้พลังของเธอ วิธีที่ดีที่สุดก็คือการหนี

ปัง! ปัง! ปัง!

ทันใดนั้น กระสุนนัดแล้วนัดเล่าพุ่งเข้าใส่ต้นไม้ข้างๆ ตัวฉัน ทำให้ฉันต้องหยุดชะงักกลางคัน

แล้วเสียงสำเนียงคุ้นหูก็ดังมาจากเบื้องหลัง

"หยุดนะ!"

ฉันจำได้แม่น เจ้าของสำเนียงนี้เป็นลูกน้องคนหนึ่งของหัวหน้าพวกค้ายา...