บท 1912

พอได้สติกลับมา หยกเฉิงเหยาก็นั่งอยู่ข้างๆ ฉันแล้ว เธอเอนตัวพิงไหล่ฉันเบาๆ พลางปลอบใจฉันเสียงแผ่ว

"ฉันไม่ได้เป็นห่วงเขาหรอกนะ..."

ได้ยินคำพูดของเธอ ฉันส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้

หัวลิงไฟทำแบบนี้ต้องมีเหตุผลของเขาแน่ๆ และฉันรู้สึกได้ถึงพลังชีวิตอันเกรียงไกรของเขา เขาไม่ใช่คนที่จะตายอย่างน่าอับอายแบบนี้ห...