บท 1931

แม้แต่ไม่สนใจว่าทิศทางถูกหรือผิด ฉันแค่วิ่งหนีสุดชีวิต

ท่ามกลางความสับสน ฉันมองใบหน้าอันสงบนิ่งของอวี้เฉิงเหยา แล้วถอนหายใจในใจ

ไม่มีทางเลือกแล้ว...

เราวิ่งหนีมาตลอดทาง จนกระทั่งพี่หวังล้มลงเพราะขาอ่อนแรง เราจึงค่อยหยุดลงอย่างหอบแฮ่ก

"ไม่ไหวแล้ว วิ่งไม่ไหวแล้ว" พี่หวังพูดอย่างหอบหายใจไม่ทัน

ส่ว...