บท 1951

"ลุง!"

เมื่อได้ยินเสียงนั้น หลานชายทั้งคนก็พังทลายลง เขาบิดปาก น้ำตาไหลพราก

"ขอร้องละ... อย่าฆ่าผม..."

ทันใดนั้น พร้อมกับขาที่สั่นระริก กลิ่นเหม็นฉุนก็ลอยอบอวลในตู้คอนเทนเนอร์เล็กๆ นั่น

"ไอ้หมอนี่มันไร้ค่าจริงๆ..."

ไฟหงส์ถอยหลังไปครึ่งก้าวด้วยความรังเกียจ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร ไม่มีใครคิดว่าไอ้หมอน...