บท 1970

ไม่กี่วินาทีต่อมา หวังเสี้ยวหยางหันตัวกลับมา สายตาเปี่ยมความหวังมองตรงมาที่ฉัน

จนถึงตอนนี้ฉันถึงรู้สึกว่าทุกๆ ท่าทางของเขาช่างเข้ากับลักษณะของเด็กคนหนึ่งอย่างไม่มีที่ติ และไม่รู้สึกแปลกประหลาดอีกต่อไป

พูดถึงที่สุดแล้ว เขาก็ยังเป็นเด็กคนนั้นอยู่ เพียงแต่ร่างกายถูกเร่งให้เติบโต แต่ในด้านจิตใจ กลับพบ...