บท 202

"อย่ากลัวนะ พวกเราจะปลอดภัย มันเข้ามาไม่ได้หรอก!"

ขณะที่ผมยันประตูไม้สนไว้สุดแรง ผมพูดปลอบใจ แต่พูดออกไปแล้วตัวผมเองก็แทบไม่เชื่อคำพูดนั้น

พวกเราจะต้องมาตายที่นี่จริงๆ หรือ?

ราวกับจะตอบคำถามในใจผม พอความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นมา ก็มีเสียงตูมดังสนั่น ประตูใหญ่แตกเป็นช่อง กรงเล็บอันแวววาวของสัตว์ประหลาด...