บท 2031

พี่หวางหัวเราะเสียงดัง ไม่ได้สนใจคำที่ฉันพูดแต่อย่างใด

แสงไฟสว่างจ้า สะท้อนใบหน้าที่เต็มไปด้วยร่องรอยกาลเวลาของพี่หวาง กลิ่นดินปืนจางๆ ในอากาศทำให้แสบคอเล็กน้อย แต่ฉันก็ยังสูดหายใจเข้าลึกๆ ตบไหล่พี่หวางเบาๆ แล้วเดินอ้อมซากปรักหักพังบนพื้นไปข้างหน้า

ตอนนี้ความเงียบดีกว่าคำพูดใดๆ สุดท้ายเขาก็คงจะคิดได...