บท 2046

หลังจากที่หายใจได้แล้ว หวังเส้าหยางก็เริ่มงอนทันที เห็นได้ชัดว่าไม่ยอมให้หน้าดีกับผม

"งั้นนายก็อยู่ที่นี่แหละ"

ผมแกล้งทำเป็นเย็นชา ปีนออกจากหลุมลึกอย่างรวดเร็ว ปัดดินออกจากตัวแล้วหันหลังเดินจากไป

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงร้องไห้สะอื้นของหวังเส้าหยางดังมาจากด้านหลัง

แม่ง! เด็กน้อยคนนี้ช่า...