บท 2047

แต่ตอนนี้ผมไม่มีทางเลือกที่จะหยุด ได้แต่กัดฟันวิ่งไปหาหวังเส้าหยาง ไม่สนใจการดิ้นรนของเขา คว้าตัวเขาแล้วก้มหน้าวิ่งหนีไปให้ไกล

จนกระทั่งผมหมดแรง เราถึงได้หยุดพัก

"อาหารอยู่ในกระเป๋านั่น"

ผมพยายามโยนกระเป๋าให้หวังเส้าหยางด้วยความยากลำบาก แล้วล้มตัวลงนอนหงายบนพื้น ใช้แรงที่เหลืออยู่เฮือกสุดท้ายดึงลูกธ...