บท 2062

เฮ้อ คงเป็นเพราะหิวเกินไปมั้ง

ฉันตั้งใจจะห้ามเขา แต่คิดแล้วคิดอีกก็อดกลั้นเอาไว้ ยังไงซะ ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว เขาอยากทำอะไรก็ปล่อยให้เขาทำไปเถอะ

ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่าสถานการณ์ของพวกเราตอนนี้อีกแล้ว

อาจจะเป็นหนึ่งวัน หรืออาจจะสองวัน ในสถานที่มืดมิดไร้แสงอาทิตย์แห่งนี้ เวลาดูเหมือนจะสูญเสียความหมาย...