บท 2294

ผมพยักหน้าเบาๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องเล่าเรื่องพวกนี้ให้ผมฟัง

"ที่เหลือ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันต่อนะ"

ดร. มองมาที่ผม อาจเพราะเห็นสภาพผมในตอนนี้ดูน่าสังเวชเกินไป เขาจึงขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ แล้วโบกมือเรียกหญิงสาวคนนั้น "เวลายังมีพอสมควร พาเขาไปพักผ่อนเถอะ อย่าลืมมาพบฉันพรุ่งนี้เช้านะ"

"ไม่มีปัญหาค่...