บท 238

หมาตัวนี้มันช่างน่าเกลียดเสียจริง!

เห็นพวกนั้นเริ่มเดินเข้าไปในป่าลึก ผมรู้ว่าไม่สามารถรอช้าได้อีกแล้ว จึงจับปืนในมือให้มั่น เล็งไปที่หัวของซุนหู แล้วเหนี่ยวไกยิงออกไป

ช่วงเวลาที่ผ่านมา ฝีมือการยิงปืนของผมพัฒนาขึ้นมาก อีกทั้งยังคอยดักรอเหมือนรอกระต่ายอยู่นาน กระสุนนัดนี้จึงแม่นยำอย่างน่าประหลาด

ไ...