บท 240

เกาะร้างนี้ไม่ใช่ที่ที่มนุษย์ควรอยู่จริงๆ

แม้ในใจจะคิดเช่นนั้น แต่เท้าทั้งสองของผมก็ยังก้าวเดินไม่หยุด

ถึงแม้ว่าทุกก้าวที่เดิน ผมจะรู้สึกราวกับแบกก้อนหินมหึมา ทรมานอย่างแสนสาหัส แต่ผมไม่อยากยอมแพ้!

ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเดินมาถึงที่ไหน ใบไม้รอบข้างฟาดใส่ใบหน้าและร่างกายของผมราวกับแส้ ขณะที่ผม...