บท 2487

พิลึกชะมัด...

มองเหม่อไปในความมืดตรงหน้า ผ่านไปครู่ใหญ่ ผมถึงได้สติกลับคืนมา

ผมกำลังคิดบ้าอะไรของผมอยู่วะเนี่ย?

ผมรู้สึกว่าความคิดตัวเองกำลังล่องลอย อาจเป็นเพราะสภาพแวดล้อมตรงนี้ทำให้ผมรู้สึกอึดอัดเกินไปมั้ง

ผมสะบัดหัวแรงๆ เก็บความคิดเละเทะในหัวไว้ก่อน แล้วเงยหน้าขึ้น ตัดก้อนหินขนาดเท่าฝ่ามือออก...