บท 2497

สุดท้าย สายตาที่กำลังจะดับของฉันหยุดอยู่ที่ใบหน้าของชายแก่ผิวดำคนหนึ่ง

ถ้าฉันจำไม่ผิด เขาคือคนทรยศของบริษัทนั่นเอง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ฉันตื่นขึ้นมาบนเก้าอี้เอนตัวหนึ่ง ความรู้สึกชาซ่านทั่วร่างหายไปหมดในทันทีที่ฉันลืมตา เมื่อเห็นกำแพงหินสีเทาดำที่ปรากฏต่อสายตา ฉันนึกถึงภาพสุดท้ายก่อนที่จะหมดสติ...